Geçim yükünün omuzlarını düşürdüğü adam ağır adımlarla evine doğru ilerlerken yağmur suyunun oluşturduğu küçük su birikintisine farkına varmadan bastığında ayağının altında ıslaklık hissetti. Kaç sene önce aldığını unuttuğu ayakkabıları görünüşte bu yılı da idare edecek vaziyetteydi. Soğuklar başladığında onları güzelce boyayıp sevinerek giymişti. Fakat şimdi bu ayakkabıyla kışı geçirme hayalleri suya düşmüştü. Son bir çare olarak ayakkabı tamircisine gidip bir çözüm arayacaktı. Bu olaydan sonra kafasına bir soru işareti takıldı ya eşi, kızı, oğlu aynı durumu yaşıyorsa! Bu yıl kimse ayakkabı talebinde bulunmamıştı. Eve gittiğimde tüm ailenin ayakkabılarını kontrol etmeliyim diye düşündü. Bu yıl biraz daha daralan geçimlerinin farkında olan ailesi ayakkabıları yıpranmış olsada ketum davranmış olabilirlerdi. Alın terinden, üretimden türlü yollarla çalınan geçimlik birilerine lüks yaşam ve rant olarak aktarılırken hangi sabrın kendisini tuttuğunu da tam anlayabilmiş değildi.
O akşam eve geldiğinde kapıya vurmadan önce sessizce aile fertlerinin ayakkabılarını kontrol etti. Göz yaşları ayakabıları ıslatırken o ailesinin ona hissettirmeden yıpranmış ayakkabılarla nasıl da idare ettiklerini düşündü. Eşini anlayabiliyordu nice yıllar varlıkta ve yoklukta birbirlerine destek olmuşlardı. Fakat çocuklar; bunlar nasıl çocuk ki istemeden, ses çıkarmadan durabilmişlerdi. Hani eski zamanda olsa zaten en iyi ayakkabı kara lastik olduğundan özenme diye bir problem yoktu; fakat şimdi bir çok kişinin dolabında yıpranmadan bekleyen ayakkabılar varken, kişiler elbisesine göre ayakkabı giyerken hangi terbiye bu biricik yavrucakları bu şekilde sessiz tutabilmişti. Göz yaşları biraz daha çoğaldı, neredeyse içine gömdüğü hıçkırıkları her yerden duyulacak ve bütün sır ortaya dökülecekti.
Sadece dudaklarında bir mırıltı işitildi. Elhamdülillah.
Mustafa Kutlu’nun vurgu yaptığı kanaat ekonomisi böyle bir şey olmalı.
